Het paradijs wanhopig gezocht.

Ken je dat gevoel? Dat je zo smacht, zo verlangt naar dat moment dat het je wanhopig maakt? Het zo groots en sterk is dat het boven je uit lijkt te stijgen. Je niet meer weet wat je moet doen, hoe je het moet doen maar alleen maar smacht naar dat moment. Dat wonderlijke, jouw paradijs op aarde. Nu het einde van de zoektocht steeds meer inzicht komt, het paradijs verder weg dan ooit lijkt, is daar het wanhopige gevoel. Op dat moment gingen wij wanhopig opzoek..

Als je iets zo graag wilt dat het alleen maar grootser wordt, dan wil je alles doen. In ons 'hol' voeren we dan ook een ware strijd. Met onszelf, met elkaar en met de 'buitenwereld'. Angstvallig beschermen we ons hol, de basis die we nooit uit het oog zullen verliezen. De plek waar we kunnen uithuilen, boos mogen zijn, liefde mogen geven en ontvangen maar bovenal wij altijd samenkomen. De plek om onze paradijs te creëren. Onze liefde te laten smelten en voor eeuwig verbonden te zijn. Nu het niet lukt, ons 'hol' als een leeg nest voelt is het een plek om na alle strijd moe in slaap te vallen. Om ons terug te trekken als we niet meer kunnen maar ook de plek waar we weer opkrabbelen. Op dit moment is het ons motte een regel in ons 'hol' ; baat het niet dan schaadt het niet. We willen ons zelf meer dan honderd procent geven omdat we de kansen die we nog hebben meer dan willen benutten en om achteraf terug te kijken en weten dat we alles hebben gegeven. Zo werden de eerste stappen gezet.

Boeken, het internet, ervaringen, onderzoeken we hebben het allemaal binnenstebuiten gekeerd. Waar konden we ons in beteren, wat heeft ons lichaam en geest nodig en wat voor invloed heeft het? Het zijn vaak de kleine dingen maar misschien voor ons wel van groots belang. We lijken onze weg gevonden te hebben. De rust komt voorzichtig terug. Het gevoel dat we iets kunnen doen en doen wat we kunnen geeft ons een frisse blik op een nieuwe behandeling. Het maakt ons sterk om te strijden.

Als ik hem aankijk dan zie ik dat hij zijn glans is verloren. Dat hij zo smacht, niets liever wil maar tegelijkertijd angstvallig de toekomst bekijkt. Steeds vaker hoor ik hem angstig en wanhopig zeggen als we kinderen krijgen. Het is nooit vanzelfsprekend maar aan zijn krakende stem te horen is zijn hoop verloren. Niet alleen de glans bij hem is verloren. Heel ons leven lijkt zo nu en dan zijn glans te verliezen. Terwijl wij zo smachten, zo graag willen en wanhopig opzoek zijn naar ons paradijs neemt het ook het leven in beslag. Hoewel we nog steeds leven en genieten mist het de glans. Het magische, het wonderlijke waar alle ouders liefdevol over praten, doet steeds vaker pijn, de twijfel of we het nog wel kunnen en willen maakt ons nog wanhopiger en ons leven lijkt steeds vaker uit vallen en weer opstaan te bestaan. Ons 'hol' voelt steeds vaker leeg en verloren. Hoe graag we ons daar ook terug trekken om ons van de wereld af te sluiten is het steeds vaker een confronterende plek. Ons hol die misschien vooraltijd bewoond zal zijn door hem en mij.

Terwijl we bijna lijken te verdrinken in ons verdriet, in de leegte en boosheid is het onze liefde die ons weer laat opkrabbelen. We droogden onze tranen, lieten de wanhoop los en openden onze ogen. We hadden weer kracht om te strijden. Om onze zoektocht naar het paradijs weer voort te zetten. Het is goed. We geven wat we kunnen en doen wat we kunnen. Soms kan je niet anders dan loslaten wat je niet kan veranderen.

Hoe het verlangen ook groeit, hoe we ook staan te trappelen, onze liefde, ons 'hol' is de basis. Het geen wat altijd zal blijven. Hij maakt mij gelukkig, laat mij stralen en droogt mijn tranen. Met hem kan en wil ik deze zoektocht voortzetten. Hoe het ook zal gaan, wij redden het wel. Mochten we het paradijs niet vinden dan keren we samen met veel liefde terug naar ons 'hol'.

Met mijn hand in de zijne zoeken we nog even door. We zijn klaar voor het nieuwe begin!